GUILT TRIP
Andy (Seth Rogen) is een jonge chemicus die een nieuw product heeft uitgevonden: een ‘wonderlijk’ schoonmaakmiddel dat volledig plantaardig is en zelfs gedronken kan worden. Hij wordt als single echter voortdurend in de haren gezeten door zijn goedbedoelende moeder Joyce (Barbra Steisand). Wanneer hij van haar hoort dat haar vroegere jeugdliefde in San Francisco woont, besluit Andrew om haar mee te nemen op een ‘roadtrip’ die hem van het ene bedrijf naar het andere zal voeren in een poging om ergens zijn product aan de man te kunnen brengen. Er zijn echter ook een aantal problemen: de merknaam is wel héél erg slecht gekozen en bovendien is Andrew zelf niet bepaald een goede verkoper – iets wat zijn mama gaandeweg ook begint op te merken. Andrews poging om zijn mama te koppelen aan haar ex-liefje (zodat hij zelf van wat meer privacy zal kunnen genieten) begint al snel als een boemerang terug te keren in zijn gezicht. Onderweg wonen er immers ook een aantal van zijn eigen exen...
Bespreking
Buiten enkele bijrolletjes in de Fockers-films, was het al 21 jaar geleden dat Barbra Streisand nog eens een film moest dragen toen The Guilt Trip begon op te duiken in de cinemazalen. La Streisand brengt het er goed vanaf als een overbezorgde Joodse moeder, maar heeft dan ook een goede steun aan Seth Rogen, wiens carrière sinds Freaks and Geeks een hoge vlucht heeft genomen. Toch moet Rogen zichzelf duidelijk inhouden, want The Guilt Trip vereist nu eenmaal dat zijn personage ietwat wordt weggedrongen door zijn veel te aanwezige moeder. Hoewel de liefde tussen de haar en Andrew duidelijk is en ook de relatie tussen moeder en zoon behoorlijk realistisch in beeld wordt gebracht, valt er daardoor minder te lachen dan je zou denken – of van Rogen zou verwachten. Het is dan ook grotendeels afwachten tot er iets gebeurt, maar wanneer de enige echte uitspatting een eetwedstrijd onderweg is, weet je het ook wel. Dankzij de goede vertolkingen en het feit dat je toch wel wilt te weten komen wat dit duo staat te wachten, blijf je toch kijken. Om daarna te constateren dat je de laatste 95 minuten hebt doorgebracht zonder echt verrijkt te worden, maar ook zonder het gevoel te krijgen dat je een groot deel uit jouw leven voor niets bent verloren.
Beeld
The Guilt Trip is, in zijn fundamenten, een ‘roadtrip’-film en dan verwacht je natuurlijk de nodige beelden van wegen, landschappen, steden en snelwegen. Die worden zoals het hoort dan ook in groten getale afgeleverd en op die momenten is het puur visueel genieten van de vele texturen, details en scherpe lijnen. Wanneer de camera op een kortere afstand wordt gebruikt, zijn de kleuren echter iets minder levendig en iets te zacht, vooral wannee Rogen en Streisand zich in grote, warme ruimtes bevinden. Verder zien de huidskleuren er soms iets te rose uit, maar buiten die kleine puntjes is dit zeker een heel degelijke transfer.
Geluid
Dit is een film die het vooral moet hebben van de dialogen en de soundtrack is dan ook niet bepaald spectaculair te noemen, met vooral veel actie vanuit de voorste luidsprekers. Zo nu en dan krijgen we meer achtergrondgeluiden te horen en wanneer dat gebeurt, wordt alles behoorlijk correct weergegeven. Er is dus niet echt veel op aan te merken, maar een beetje saai is het allemaal wel.
Bonusmateriaal
We moeten het toegeven: degene die het bonusmateriaal voor The Guilt Trip heeft geselecteerd, weet donders goed wat kiezen. Niet dat het allemaal zo lang duurt, maar de backstagebeelden van Streisand en Rogen in Barbra & Seth (7:32) zijn echt wel de moeite waard, terwijl scenarist Dan Fogelman in het interessante Guilt Trip: Real Mother of a Road Trip (5:47) uit de doeken doet dat de volledige film is gebaseerd op een ‘roadtrip’ die hij met zijn eigen moeder heeft ondernomen! Veel zaken die gebeuren in de film en veel kleine details, zoals Streisand die M&M’s eet op bed, samen de Grand Canyon bezoeken en zelfs de steakcompetitie, blijken echt gebeurd te zijn! Meer, zelfs: Fogelmans echte moeder heet wel degelijk ook Joyce. Leuk!
Barbra’s World is een ode aan Streisand die al snel een beetje voorspelbaar wordt. Zowel de bezetting als de crew blijft 8 minuten en 21 seconden lang de loftrompet steken naar de actrice toe, wat na een tijdje niet echt gemeend meer overkomt en gewoon saai wordt. Nee, dan vinden we het een minuut kortere In the Driver’s Seat, die belicht hoe het is om met regisseur Anne Fletcher te werken, een stuk boeiender. Ook Not Really a Road Trip Movie (5:16), waarin wordt uitgelegd hoe er in werkelijkheid nooit verder dan een uur rijden buiten Malibu werd opgenomen, is erg onderhoudend, net als de (weliswaar niet erg grappige) bloopers (5:09) en de twee korte alternatieve openingscènes. Het alternatieve einde (2:08) is véél te melig en werd terecht niet gebruikt. Die laatste opmerking geldt ook over vele van de verwijderde scènes (19:23), al zijn die wel leuk om naar te kijken.
Bespreking
Buiten enkele bijrolletjes in de Fockers-films, was het al 21 jaar geleden dat Barbra Streisand nog eens een film moest dragen toen The Guilt Trip begon op te duiken in de cinemazalen. La Streisand brengt het er goed vanaf als een overbezorgde Joodse moeder, maar heeft dan ook een goede steun aan Seth Rogen, wiens carrière sinds Freaks and Geeks een hoge vlucht heeft genomen. Toch moet Rogen zichzelf duidelijk inhouden, want The Guilt Trip vereist nu eenmaal dat zijn personage ietwat wordt weggedrongen door zijn veel te aanwezige moeder. Hoewel de liefde tussen de haar en Andrew duidelijk is en ook de relatie tussen moeder en zoon behoorlijk realistisch in beeld wordt gebracht, valt er daardoor minder te lachen dan je zou denken – of van Rogen zou verwachten. Het is dan ook grotendeels afwachten tot er iets gebeurt, maar wanneer de enige echte uitspatting een eetwedstrijd onderweg is, weet je het ook wel. Dankzij de goede vertolkingen en het feit dat je toch wel wilt te weten komen wat dit duo staat te wachten, blijf je toch kijken. Om daarna te constateren dat je de laatste 95 minuten hebt doorgebracht zonder echt verrijkt te worden, maar ook zonder het gevoel te krijgen dat je een groot deel uit jouw leven voor niets bent verloren.
Beeld
The Guilt Trip is, in zijn fundamenten, een ‘roadtrip’-film en dan verwacht je natuurlijk de nodige beelden van wegen, landschappen, steden en snelwegen. Die worden zoals het hoort dan ook in groten getale afgeleverd en op die momenten is het puur visueel genieten van de vele texturen, details en scherpe lijnen. Wanneer de camera op een kortere afstand wordt gebruikt, zijn de kleuren echter iets minder levendig en iets te zacht, vooral wannee Rogen en Streisand zich in grote, warme ruimtes bevinden. Verder zien de huidskleuren er soms iets te rose uit, maar buiten die kleine puntjes is dit zeker een heel degelijke transfer.
Geluid
Dit is een film die het vooral moet hebben van de dialogen en de soundtrack is dan ook niet bepaald spectaculair te noemen, met vooral veel actie vanuit de voorste luidsprekers. Zo nu en dan krijgen we meer achtergrondgeluiden te horen en wanneer dat gebeurt, wordt alles behoorlijk correct weergegeven. Er is dus niet echt veel op aan te merken, maar een beetje saai is het allemaal wel.
Bonusmateriaal
We moeten het toegeven: degene die het bonusmateriaal voor The Guilt Trip heeft geselecteerd, weet donders goed wat kiezen. Niet dat het allemaal zo lang duurt, maar de backstagebeelden van Streisand en Rogen in Barbra & Seth (7:32) zijn echt wel de moeite waard, terwijl scenarist Dan Fogelman in het interessante Guilt Trip: Real Mother of a Road Trip (5:47) uit de doeken doet dat de volledige film is gebaseerd op een ‘roadtrip’ die hij met zijn eigen moeder heeft ondernomen! Veel zaken die gebeuren in de film en veel kleine details, zoals Streisand die M&M’s eet op bed, samen de Grand Canyon bezoeken en zelfs de steakcompetitie, blijken echt gebeurd te zijn! Meer, zelfs: Fogelmans echte moeder heet wel degelijk ook Joyce. Leuk!
Barbra’s World is een ode aan Streisand die al snel een beetje voorspelbaar wordt. Zowel de bezetting als de crew blijft 8 minuten en 21 seconden lang de loftrompet steken naar de actrice toe, wat na een tijdje niet echt gemeend meer overkomt en gewoon saai wordt. Nee, dan vinden we het een minuut kortere In the Driver’s Seat, die belicht hoe het is om met regisseur Anne Fletcher te werken, een stuk boeiender. Ook Not Really a Road Trip Movie (5:16), waarin wordt uitgelegd hoe er in werkelijkheid nooit verder dan een uur rijden buiten Malibu werd opgenomen, is erg onderhoudend, net als de (weliswaar niet erg grappige) bloopers (5:09) en de twee korte alternatieve openingscènes. Het alternatieve einde (2:08) is véél te melig en werd terecht niet gebruikt. Die laatste opmerking geldt ook over vele van de verwijderde scènes (19:23), al zijn die wel leuk om naar te kijken.
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|
Beoordeling bonusmateriaal: ***1/2 (uit vijf sterren)
Beoordeling film: *1/2 (uit vijf sterren) Beoordeling beeld: *** (uit vijf sterren) Beoordeling geluid: *** (uit vijf sterren) |