Het verhaal
Na de dood van zijn tante Marie (Kate Burton), kwam rechercheur Nick Burkhardt (David Giuntoli) te weten dat hij haar diende op te volgen als Grimm – iemand die letterlijk ‘monsters kan zien’. De aarde blijkt immers bevolkt te zijn met Wesen, dezelfde wezens die ook beschreven worden in de sprookjes van Grimm en tal van andere verhalen en legenden. Doorheen de eeuwen hebben de Grimm deze creaturen opgejaagd, gedood en – in het geval van sommige rassen – volledig uitgemoord, maar Nick heeft duidelijk gebroken met die traditie toen hij vriendjes werd met de ietwat zonderlinge Monroe (Silas Weir Mitchell), een Wieder Blutbad (een soort weerwolf) die zijn natuurlijke instincten weet te controleren door een strikt veganistisch dieet aan te houden, Japanse thee te drinken en aan pilates te doen. Monroe’s vriendin, de apothekeres (lees: heks annex alchemiste) Rosalee Calvert (Bree Turner), is zelf een Fuchsbau (een vosachtige Wesen met een vrij lichte ‘woge’ of ‘transformatie’). Zowat alle Wesen zijn vermomd als mensen, maar Nick kan geregeld door hun sluier zien, vooral wanneer ze sterke emoties voelen, zoals opwinding, boosheid of angst. Op die momenten reveleren ze zich als de onmenselijke wezens die ze daadwerkelijk zijn, net zoals zij Nick meestal doorzien als Grimm. Dat brengt geregeld heel wat problemen mee, want Nicks voorgangers hielden er nogal van om gezellige genocides te organiseren, de Wesen op te jagen tijdens kruisvaarten en hen te onthoofden met ‘coole’ sikkels, te vergiftigen met speciale kruisboogpijlen of neer te knallen met kogels die bedekt zijn met een voor Wesen dodelijke substantie. Nu de politieagent tijdens zijn onderzoeken al een tijdje duidelijk maakt dat hij hen niet noodzakelijk wil doden en eerder geneigd is om enkel de wezens te arresteren die daadwerkelijk iets misdaan hebben, geniet hij echter meer en meer het vertrouwen van sommige Wesen, ook al weet het gros niets van zijn status af.
Wie ook niets van Nicks achtergrond weet, is zijn eigen partner, Hank (Russell Hornsby). Na lang twijfelen heeft Burkhardt zijn vriendi, Juliette (Bitsie Tulloch) – die pas een huwelijksaanzoek had geweigerd omdat hij vaak te mysterieus doet – wel ingelicht over de Grimm en de Wesen, maar jammer genoeg is die laatste zonder dat iemand anders het beseft ten prooi gevallen aan de spreuk van een Hexenbiest, die haar in een diepe slaap heeft gebracht.
Na de dood van zijn tante Marie (Kate Burton), kwam rechercheur Nick Burkhardt (David Giuntoli) te weten dat hij haar diende op te volgen als Grimm – iemand die letterlijk ‘monsters kan zien’. De aarde blijkt immers bevolkt te zijn met Wesen, dezelfde wezens die ook beschreven worden in de sprookjes van Grimm en tal van andere verhalen en legenden. Doorheen de eeuwen hebben de Grimm deze creaturen opgejaagd, gedood en – in het geval van sommige rassen – volledig uitgemoord, maar Nick heeft duidelijk gebroken met die traditie toen hij vriendjes werd met de ietwat zonderlinge Monroe (Silas Weir Mitchell), een Wieder Blutbad (een soort weerwolf) die zijn natuurlijke instincten weet te controleren door een strikt veganistisch dieet aan te houden, Japanse thee te drinken en aan pilates te doen. Monroe’s vriendin, de apothekeres (lees: heks annex alchemiste) Rosalee Calvert (Bree Turner), is zelf een Fuchsbau (een vosachtige Wesen met een vrij lichte ‘woge’ of ‘transformatie’). Zowat alle Wesen zijn vermomd als mensen, maar Nick kan geregeld door hun sluier zien, vooral wanneer ze sterke emoties voelen, zoals opwinding, boosheid of angst. Op die momenten reveleren ze zich als de onmenselijke wezens die ze daadwerkelijk zijn, net zoals zij Nick meestal doorzien als Grimm. Dat brengt geregeld heel wat problemen mee, want Nicks voorgangers hielden er nogal van om gezellige genocides te organiseren, de Wesen op te jagen tijdens kruisvaarten en hen te onthoofden met ‘coole’ sikkels, te vergiftigen met speciale kruisboogpijlen of neer te knallen met kogels die bedekt zijn met een voor Wesen dodelijke substantie. Nu de politieagent tijdens zijn onderzoeken al een tijdje duidelijk maakt dat hij hen niet noodzakelijk wil doden en eerder geneigd is om enkel de wezens te arresteren die daadwerkelijk iets misdaan hebben, geniet hij echter meer en meer het vertrouwen van sommige Wesen, ook al weet het gros niets van zijn status af.
Wie ook niets van Nicks achtergrond weet, is zijn eigen partner, Hank (Russell Hornsby). Na lang twijfelen heeft Burkhardt zijn vriendi, Juliette (Bitsie Tulloch) – die pas een huwelijksaanzoek had geweigerd omdat hij vaak te mysterieus doet – wel ingelicht over de Grimm en de Wesen, maar jammer genoeg is die laatste zonder dat iemand anders het beseft ten prooi gevallen aan de spreuk van een Hexenbiest, die haar in een diepe slaap heeft gebracht.
Nick is alvast nauwelijks rust gegund: niet alleen ontdekt hij dat zijn moeder, Kelly Burkhardt, springlevend is en als Grimm veel meer ervaring heeft dan hijzelf, hij moet ook nog eens de ene Wesengerelateerde zaak na de andere oplossen, te beginnen met een aantal moorden die te maken hebben met een samenzwering om Nick te doden. Het kan echter nog erger: eenmaal Juliette wakker wordt uit haar magische coma, blijkt ze hem volledig vergeten te zijn en bovendien begint de FBI een onderzoek naar Nick, wat hem uiteindelijk noopt om Hank de waarheid te vertellen over wie hij eigenlijk is. Tot overmaat van ramp is ook Nicks overste, politiekapitein Sean Renard (Sasha Roiz) ten prooi gevallen aan een spreuk die hem obsessief doet verlangen naar Juliette. Overigens sleurt Renard ook een duister geheim met zich mee: hij is een hybride Wesen, de bastaardzoon van een menselijke koning en een Hexenbiest...
Bespreking
Toen Grimm voor het eerst op tv te zien was, werd er resoluut voor gekozen om de monsters uit oude sprookjes te actualiseren en er nieuwe verhalen mee te vertellen die het midden hielden tussen een politiereeks, horror, actie en legenden. Ondergetekende vond het allemaal echter iets te weinig meeslepend en haakte af na een paar afleveringen. Toen de kans zich voordeed om het tweede seizoen te bespreken, was er dan ook enige aarzeling, maar wie dit soort series kent, weet natuurlijk ook dat ze soms een beetje tijd nodig hebben om te groeien. Tenslotte was dat ook het geval met de beste sf-reeks ooit, Babylon 5, en zelfs met Buffy the Vampire Slayer, dat een erg onevenwichtig eerste jaargang kende voor de scenaristen hun draai hadden gevonden. NBC zelf geloofde in ieder geval wel in Grimm en verschoof de afleveringen naar een interessantere dag (maandag) en uur, ondersteund door een grootse reclamecampagne. Als je dan ook nog ens weet dat bedenker David Greenwalt ooit nog verantwoordelijk was voor zowel Buffy als Angel, geef je een nieuwe reeks al eens wat krediet en achteraf bekeken was dat in het geval van Grimm ook volledig terecht.
Cruciaal in het boeiender maken van Grimm was het uitdiepen van de mythologie achter de reeks en daar zijn de scenaristen vooralsnog uitstekend in geslaagd. Fans van horror, sf en fantasy houden van volledig uitgediepte werelden en zijn bovendien trouwer dan liefhebbers van eender welk genre. Als je die groep dan aan jou weet te binden, zit je voor een aantal jaren gebeiteld en dat is ook wat er met deze serie is gebeurd. Honderden Wikipagina’s zijn al volgeschreven met informatie over de ‘faux folklore’ waar de verhalen op steunen, de verschillende personages en de geheime organisaties die in dit tweede seizoen meer op de voorgrond treden. Het subplot rond het geheugenverlies van Juliette weet ook een tijdlang te boeien, ook al is Bitsie Tulloch zeker niet de beste actrice die Grimm te bieden heeft en ligt er veel meer potentieel in een andere rode draad: die rond enkele sleutels die samen een kaart vormen en waarvan Nick er eentje in zijn bezit heeft. De groeiende dreiging rond het bestaan van een soort koninklijke familie die het in de Wesenwereld voor het zeggen heeft doet dan weer denken aan de Camarilla van het geweldige rollenspel Vampire: The Masquerade of de feeën van het eveneens door White Wolf uitgegeven Changeling. Origineel is het idee dus niet, maar het is wel erg effectief en dus is het hopen dat het in de volgende seizoenen nog verder wordt uitgediept dan nu al het geval is.
Bespreking
Toen Grimm voor het eerst op tv te zien was, werd er resoluut voor gekozen om de monsters uit oude sprookjes te actualiseren en er nieuwe verhalen mee te vertellen die het midden hielden tussen een politiereeks, horror, actie en legenden. Ondergetekende vond het allemaal echter iets te weinig meeslepend en haakte af na een paar afleveringen. Toen de kans zich voordeed om het tweede seizoen te bespreken, was er dan ook enige aarzeling, maar wie dit soort series kent, weet natuurlijk ook dat ze soms een beetje tijd nodig hebben om te groeien. Tenslotte was dat ook het geval met de beste sf-reeks ooit, Babylon 5, en zelfs met Buffy the Vampire Slayer, dat een erg onevenwichtig eerste jaargang kende voor de scenaristen hun draai hadden gevonden. NBC zelf geloofde in ieder geval wel in Grimm en verschoof de afleveringen naar een interessantere dag (maandag) en uur, ondersteund door een grootse reclamecampagne. Als je dan ook nog ens weet dat bedenker David Greenwalt ooit nog verantwoordelijk was voor zowel Buffy als Angel, geef je een nieuwe reeks al eens wat krediet en achteraf bekeken was dat in het geval van Grimm ook volledig terecht.
Cruciaal in het boeiender maken van Grimm was het uitdiepen van de mythologie achter de reeks en daar zijn de scenaristen vooralsnog uitstekend in geslaagd. Fans van horror, sf en fantasy houden van volledig uitgediepte werelden en zijn bovendien trouwer dan liefhebbers van eender welk genre. Als je die groep dan aan jou weet te binden, zit je voor een aantal jaren gebeiteld en dat is ook wat er met deze serie is gebeurd. Honderden Wikipagina’s zijn al volgeschreven met informatie over de ‘faux folklore’ waar de verhalen op steunen, de verschillende personages en de geheime organisaties die in dit tweede seizoen meer op de voorgrond treden. Het subplot rond het geheugenverlies van Juliette weet ook een tijdlang te boeien, ook al is Bitsie Tulloch zeker niet de beste actrice die Grimm te bieden heeft en ligt er veel meer potentieel in een andere rode draad: die rond enkele sleutels die samen een kaart vormen en waarvan Nick er eentje in zijn bezit heeft. De groeiende dreiging rond het bestaan van een soort koninklijke familie die het in de Wesenwereld voor het zeggen heeft doet dan weer denken aan de Camarilla van het geweldige rollenspel Vampire: The Masquerade of de feeën van het eveneens door White Wolf uitgegeven Changeling. Origineel is het idee dus niet, maar het is wel erg effectief en dus is het hopen dat het in de volgende seizoenen nog verder wordt uitgediept dan nu al het geval is.
Omdat de wezens van Grimm allemaal lijken op mensen, doet de premisse sterk denken aan de nog veel betere serie Supernatural. Daar wordt er echter meer gesteund op traditionele godsdienst en typische monsters als vampiers, demonen en weerwolven (de Leviathan misschien even buiten beschouwing gelaten), terwijl Grimm veel meer aandacht besteedt aan ‘Europese’ tegenhangers en ook Duitse en Franse namen gebruikt, wat erg verfrissend is voor een Amerikaanse tv-reeks. Zo krijgen we bijvoorbeeld Schakal, Hundjäger, Siegbarste, Dämonfeuer, Glühenvolk en Mauvais Dentes voorgeschoteld, allemaal benamingen die veel meer tot de verbeelding spreken dan wat we van Supernatural gewend zijn. In elke aflevering krijgen we wel een transformatie te zien. Daardoor treedt er wat gewenning op, maar toch blijft het leuk om toe te kijken hoe een bepaald creatuur eigenlijk voorkomt.
Wat zorgt er dan voor dat Grimm niet zo goed is als Supernatural? Wel, ten eerste lijken de verschillende Wesen soms net iets teveel op elkaar. Niet noodzakelijk wat uiterlijk betreft, maar wel inzake krachten. Goed, sommigen kunnen wel iets unieks doen (zoals mensen betoveren), maar het is wachten tot de tweede helft van dit seizoen tot er echt enkele tot de verbeelding sprekende wezens voorbij komen, zoals de gloeiende Glühenvolk en een oude vuurgod. Dat de scenaristen de wereld gevoelig uitbreiden en aanvullen met monsters die we niet noodzakelijk in een sprookje zouden aantreffen, helpt daarbij, al zouden we Nick graag wat meer verschillende tactieken en wapens zien gebruiken dan enkel zijn blote vuisten. Het grootste euvel is echter hoofdrolspeler David Giuntoli zelf. Giuntoli is zeker geen slechte acteur en is zichtbaar beter op dreef dan in de eerste jaargang, maar hij blijft ietwat beperkt in zijn kunnen, al heeft dat zeker ook gedeeltelijk te maken met de scripts die hij voorgelegd krijgt. Daar waar Supernatural een perfect evenwicht tussen humor, cynisme, drama en horror vindt, is Grimm serieuzer van toon, ondanks het feit dat de verhalen minstens even vergezocht zijn als die van Sam en Dean. Grimm speelt minder met genres en is op zijn sterkst wanneer er veel aandacht wordt besteed aan een aantal bijrollen, waaronder die van Silas Weir Michell (heel sterk op dreef als Monroe) en Bree Turner (geloofwaardig als Monroe’s vriendin en deeltijdse deus ex machina). Ook Sasha Roiz weet te intrigeren met zijn genuanceerde, subtiele vertolking van Sean Renard, van wie je jezelf voortdurend afvraagt of hij uiteindelijk een bondgenoot of een vijand van Nick zal blijken te zijn. Hetzelfde geldt voor Claire ‘what’s-In-a-name’ Coffee, die de rol van bitch Adalind Schade met meer dan verve vertolkt. Ook ijzersterk is Mary Elizabeth Mastrantonio, die enkele afleveringen lang mag opdraven als Nicks moeder en daarbij een memorabel personage neerzet – een iets rijpere vrouw die doubleert als dodelijke vechtmachine en zich tegelijkertijd moederlijk probeert te gedragen naar haar zoon toe. Ontbreekt nog: het onweerstaanbare charisma waarmee Jared Padalecki en Jensen Ackles gestalte geven aan Sam en Dean Winchester in Supernatural. Die serie kan ook rekenen op een aantal acteurs – Misha Collins als Castiel, Jim Beaver als Bobby Singer en natuurlijk de onnavolgbare Mark Sheppard als Crowley – die stuk voor stuk meer uitstraling en flexibiliteit hebben dan de bijrollen waar Grimm op moet rekenen, maar wie weet? Als Grimm in dezelfde opgaande richting verder kan evolueren en alle personages meer tijd krijgen om verder uitgediept te worden, zouden we ook aan deze reeks wel eens blijvend verslingerd kunnen geraken... ook al zijn we zeker dat de consistente hoogten van Buffy the Vampire Slayer en Supernatural zelden zullen gehaald worden. De spannende ‘cliffhanger’ aan het einde van de slotaflevering doet alvast veel goeds vermoeden.
Extra’s
Buiten enkele verwijderde scènes en bloopers staat er op de zesde dvd-schijf ook ander bonusmateriaal: een aantal opeenvolgende webisodes rond Monroe en Rosalee die een Eisbiber helpen met een haarprobleem en een minidocumentaire die vooral opgebouwd is rond enkele interviews met de bezetting en het creatief team achter Grimm. Minder interessant zijn de twee compilaties, die enkel bestaan uit respectievelijk beelden van transformaties en gevechten met de Wesen en scènes waarin Monroe de show steelt. Tenslotte is er ook nog een interactieve encyclopedie waarin je de de verschillende wezens kunt opzoeken, telkens vergezeld met een tekening, een korte beschrijving en een videoclip uit de serie.
Wat zorgt er dan voor dat Grimm niet zo goed is als Supernatural? Wel, ten eerste lijken de verschillende Wesen soms net iets teveel op elkaar. Niet noodzakelijk wat uiterlijk betreft, maar wel inzake krachten. Goed, sommigen kunnen wel iets unieks doen (zoals mensen betoveren), maar het is wachten tot de tweede helft van dit seizoen tot er echt enkele tot de verbeelding sprekende wezens voorbij komen, zoals de gloeiende Glühenvolk en een oude vuurgod. Dat de scenaristen de wereld gevoelig uitbreiden en aanvullen met monsters die we niet noodzakelijk in een sprookje zouden aantreffen, helpt daarbij, al zouden we Nick graag wat meer verschillende tactieken en wapens zien gebruiken dan enkel zijn blote vuisten. Het grootste euvel is echter hoofdrolspeler David Giuntoli zelf. Giuntoli is zeker geen slechte acteur en is zichtbaar beter op dreef dan in de eerste jaargang, maar hij blijft ietwat beperkt in zijn kunnen, al heeft dat zeker ook gedeeltelijk te maken met de scripts die hij voorgelegd krijgt. Daar waar Supernatural een perfect evenwicht tussen humor, cynisme, drama en horror vindt, is Grimm serieuzer van toon, ondanks het feit dat de verhalen minstens even vergezocht zijn als die van Sam en Dean. Grimm speelt minder met genres en is op zijn sterkst wanneer er veel aandacht wordt besteed aan een aantal bijrollen, waaronder die van Silas Weir Michell (heel sterk op dreef als Monroe) en Bree Turner (geloofwaardig als Monroe’s vriendin en deeltijdse deus ex machina). Ook Sasha Roiz weet te intrigeren met zijn genuanceerde, subtiele vertolking van Sean Renard, van wie je jezelf voortdurend afvraagt of hij uiteindelijk een bondgenoot of een vijand van Nick zal blijken te zijn. Hetzelfde geldt voor Claire ‘what’s-In-a-name’ Coffee, die de rol van bitch Adalind Schade met meer dan verve vertolkt. Ook ijzersterk is Mary Elizabeth Mastrantonio, die enkele afleveringen lang mag opdraven als Nicks moeder en daarbij een memorabel personage neerzet – een iets rijpere vrouw die doubleert als dodelijke vechtmachine en zich tegelijkertijd moederlijk probeert te gedragen naar haar zoon toe. Ontbreekt nog: het onweerstaanbare charisma waarmee Jared Padalecki en Jensen Ackles gestalte geven aan Sam en Dean Winchester in Supernatural. Die serie kan ook rekenen op een aantal acteurs – Misha Collins als Castiel, Jim Beaver als Bobby Singer en natuurlijk de onnavolgbare Mark Sheppard als Crowley – die stuk voor stuk meer uitstraling en flexibiliteit hebben dan de bijrollen waar Grimm op moet rekenen, maar wie weet? Als Grimm in dezelfde opgaande richting verder kan evolueren en alle personages meer tijd krijgen om verder uitgediept te worden, zouden we ook aan deze reeks wel eens blijvend verslingerd kunnen geraken... ook al zijn we zeker dat de consistente hoogten van Buffy the Vampire Slayer en Supernatural zelden zullen gehaald worden. De spannende ‘cliffhanger’ aan het einde van de slotaflevering doet alvast veel goeds vermoeden.
Extra’s
Buiten enkele verwijderde scènes en bloopers staat er op de zesde dvd-schijf ook ander bonusmateriaal: een aantal opeenvolgende webisodes rond Monroe en Rosalee die een Eisbiber helpen met een haarprobleem en een minidocumentaire die vooral opgebouwd is rond enkele interviews met de bezetting en het creatief team achter Grimm. Minder interessant zijn de twee compilaties, die enkel bestaan uit respectievelijk beelden van transformaties en gevechten met de Wesen en scènes waarin Monroe de show steelt. Tenslotte is er ook nog een interactieve encyclopedie waarin je de de verschillende wezens kunt opzoeken, telkens vergezeld met een tekening, een korte beschrijving en een videoclip uit de serie.
TECHNISCHE FICHE
|
ARTISTIEKE FICHE
|